In mijn werk leg ik een verband tussen natuurkrachten en dat wat de mens op zijn of haar levensweg kan tegenkomen en moet doorgronden. Om dit verhaal op verschillende manieren te kunnen overbrengen maak ik gebruik van series onder uiteenlopende titels zoals o.a. “Lacrima, Semenzale en i Stagioni” De vorm en betekenis van deze series lopen vaak in elkaar over. Naast het feit dat ik mijn inspiratie ontleen aan de natuur die mij omringt, streef ik ernaar de beeldhouwwerken een poëtische lading te geven. Hiermee hoop ik de kijker alle ruimte te geven tot een eigen vrije interpretatie. Bij het in verbinding zijn met de natuur ervaar ik keer op keer het gevoel van Liefde en Verwondering. Deze energie geef ik door bij het houwen van mijn sculpturen uit het kristallijne marmer. Mijn werk is pas geslaagd wanneer iemand een gevoel van herkenning ervaart bij het in contact treden met een van de kunstwerken.
De serie jaargetijden gaat over de cyclus van de natuur in al haar verschijningsvormen. Van het prille kwetsbare leven, de vruchtbare periode, de veroudering tot en met de dood; het leven in al haar facetten. Iedere fase heeft haar eigen schoonheid en wijst ons op (onze) vergankelijkheid. Het toont de veerkracht van de natuur en laat zien dat de dood behalve een einde, ook het begin is van een nieuw leven. De natuur stelt zich hierbij geen vraag maar doet wat haar ingegeven is: gestaag volgt de ene stap na de andere. Een consciëntieuze beweging in tijd en ruimte.
Rondom de steengroeven bij de Toscaanse stad Carrara wordt een legende verteld over het ontstaan van het beroemde Italiaanse marmer. Deze luidt als volgt: “Op een dag keek God naar de aarde en zag, tot Zijn grote verdriet, dat mens verwikkeld bleef in strijd en ellende. Vol mededogen liet God een traan, die versteende tot het witte marmer. Hieruit konden de mensen beelden maken om zich mee te troosten.” De traan (Lacrima) is aanwezig bij alle belangrijke momenten in het leven en daarmee een bron van inspiratie. Op de geabstraheerde traanvorm laat ik bewerkingen los, vaak ontleend aan de natuur, die de kijker meeneemt naar een plek van ontroering.
Semenzale betekent: kiem of zaailing. In deze serie werk ervaart de kijker de kwetsbaarheid van het nieuwe leven, de levenskracht en de hieruit voortkomende hoop (La Speranza). Verwachtingsvol en met verwondering zien we hoe het nieuwe leven zich een plaats verwerft in de voor haar onbekende ruimte. De natuur is er altijd op gericht nieuw leven voort te brengen en te beschermen om het tot wasdom te laten komen. Zolang er gezaaid wordt zal het leven blijven bestaan, zolang er gezaaid wordt is de vergankelijkheid overwonnen, ook al ligt in iedere geboorte de dood al besloten.
De film Elements (2016) is de eerste uit een serie van drie videokunstwerken. In deze film wordt, door het tot diep op de huid filmen van materie uit het atelier, een onbekende en abstracte wereld zichtbaar. De kijker wordt meegenomen in een andere dimensie waarbij gevoel voor tijd en ruimte ontbreekt. Koude, hitte, licht, donker, hard en vloeibaar liggen als intense ervaringen aan de oppervlakte. Het zijn de aardse elementaire stoffen die de bouwstenen vormen voor alle, ons omringende, tastbare aanwezigheid.
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.